In 1964 reed een 23-jarige boerenzoon met zijn vader in de auto rond in Haarlem op zoek naar een geschikte plek om een melkwinkel/handel te beginnen. Tijdens die rondrit ontdekten ze, dat er in ‘Het Melkhuis’ aan de Pieter Kiesstraat 28 ‘een goede loop zat’.
Die goede loop was natuurlijk belangrijk en daarom namen Wim en Gre Noom in 1964 (toen 23 en 20 jaar) ‘Het Melkhuis’ over. Zij zijn beiden afkomstig van de boerderij (Marken Binnen en Beemster) en leerden daar en bij andere boerenbedrijven en melkhandelaren het vak.
Vier melkboeren
Overigens verdienden in die tijd in het Garenkokerskwartier aan de noordkant van de Zijlweg, vier melkboeren hun inkomen aan de melkhandel. In de beginjaren ventte de familie Noom per week 2.400 liter melk uit in zeven straten en de winkel. Wim beschikte – via de melkhandelaar vóór hem – over een flinke bos huissleutels om de bestellingen in/bij de klanten te kunnen afleveren. Over vertrouwen gesproken..
In de jaren 70 begonnen supermarkten tegen sterk concurrerende prijzen ook melk te verkopen. De consequentie was dat de melkhandelaren zonder winkel al snel met hun nering moesten stoppen. Zij raakten hun klanten kwijt aan supermarkten en bijvoorbeeld Cash & Carry. Ook andere winkels in de straat zoals de tabakszaak en de bakker moesten vanwege de concurrentie stoppen. Omdat de familie Noom behalve de straathandel ook een winkel had, kon ‘Het Melkhuis’ blijven bestaan. Brood en tabak namen zij op in het assortiment, waardoor zij ook nog een flink grotere omzet haalden.
Buurt en buikpijn
Wim en Greet Noom wonen nog steeds in hetzelfde pand, en kregen er drie kinderen. Het ging heel goed met de winkel en uitbreiding was in de jaren 80 dringend nodig, omdat de voorraden niet meer in de winkel konden worden opgeslagen. Daarom zochten zij naar een andere locatie – buiten de wijk – om hun winkel te kunnen voortzetten. Maar: ze kregen er beiden buikpijn van. Het mogelijke vertrek uit de buurt viel hen zo zwaar dat ze besloten in de wijk verder te zoeken en na enige vasthoudendheid konden zij de werkplaats van een loodgieter overnemen en als opslagruimte in gebruik nemen. Twee deuren verder in de straat. Halverwege de jaren 90 stopten zij met bezorging. In 1995 was de melkwinkel nog de enige in de wijk.
In 2001 stopten ze uiteindelijk met ‘Het Melkhuis’. De winkel is nu deel van de woonkamer.
Door het werk kennen zij de buurt als geen ander. Nog steeds genieten zij van de vele praatjes die zij met voormalige klanten maken, ze zijn nog steeds actief op verschillend terrein en willen helemaal niet weg uit de wijk. De wijk is hun thuis geworden, ook al was het voor Wim in het begin erg wennen. Hij miste soms nog wel de ruimte van de boerderij. Gre was direct thuis in de stad.
Verduurzaming
Al in de jaren 80 begon de familie met verduurzaming van de woning. Eigenhandig isoleerde Wim het plafond tussen 1e verdieping en zolder met steenwol. In 2002 verbouwden zij het huis; de vloer werd geïsoleerd en er is vrijwel overal dubbel glas aangebracht; ook de kelder werd opgeknapt. Ze waren er al vroeg bij!
